In het jaar 1695 ontwierp Bartolomeo Cristofori een eenvoudig hamermechaniek waarmee snaren aangeslagen konden worden

Begin achttiende eeuw was de klavecimbel het populairste instrument. Dit instrument, een aangetokkeld snaarinstrument dat ook nu nog wordt bespeeld, is echter zeer beperkt qua toonsterkte: men kon (en kan) er niet hard of zacht mee spelen. In het jaar 1695 ontwierp Bartolomeo Cristofori een eenvoudig hamermechaniek waarmee snaren aangeslagen konden worden. Hard of zacht aanslaan betekende daarmee ook hard of zacht spelen. Hij noemde het instrument ‘Piano-Forte’ of ‘Forte-Piano’: hard (Forte) èn zacht (Piano). Hoewel het instrument niet bepaald enthousiast werd ontvangen, kon na 1750 toch wel van een doorbraak gesproken worden. In de loop van de tijd werd de ‘Piano-Forte’ steeds aangepast en verbeterd: het aantal toetsen werd uitgebreid, het mechaniek werd verbeterd (met een ‘repetitiemechaniek’ kon een toets nu ook snel achter elkaar aangeslagen worden) alsook de kwaliteit van de toon. Rond 1880 was de piano zoals wij die kennen al het meest bespeelde instrument voor het thuis musiceren.